Ouwe liefde roest niet…
Ouwe liefde roest niet…
Eén van de aardige momenten in een ledenvergadering breekt aan als er wordt stilgestaan bij de jubilarissen. Leden die minimaal 25 jaar of meer onafgebroken lief en leed met UVS hebben gedeeld. Zij worden door het bestuur in het zonnetje gezet met een speech, een bloemetje en een aandenken. Afgelopen november was dit ook weer het geval tijdens de jaarlijkse Algemene Ledenvergadering. Dit keer met 2 bijzondere jubilarissen die inmiddels sinds 1948 70 jaar(!) lang trouw hun lidmaatschap hebben betaald. Hans Hoogeveen gaat binnenkort nog eens uitrekenen hoeveel dat heeft opgeleverd voor de clubkas.
Naast Mike de Boer (25 jr.), erevoorzitter Bart van Leeuwen (40jr.) en John Boom (50 jr.) mocht oud-rechtsbuiten Koos Veefkind de felicitaties in ontvangst nemen voor zijn 70-jarige jubileum (zie de foto op de UVS website). De inmiddels 92-jarige Frans Heemskerk (ook 70 jaar lid) kon helaas niet aanwezig zijn, maar hij krijgt binnenkort nog bezoek van een UVS-delegatie.
Al met al reden genoeg om een weekje later aan te kloppen in de Diamantlaan om met Koos om nog eens in zijn voetbalhistorie te duiken. Bij binnenkomst in zijn gezellige appartement liggen 3 dikke keurig gedocumenteerde fotoboeken al op tafel. Echtgenote Lenie blijkt de beheerder te zijn. Zij heeft zo’n beetje alle verslagen over Koos’ zijn voetbaljaren nauwgezet bijgehouden. Voetbal begon voor Koos na de oorlog op een veldje aan het einde van de Da Costastraat waar hij samen met vriendjes tegen een bal trapte. Leiden-Zuidwest was nog nauwelijks op de tekentafels. Koos woonde met zijn familie (vader, moeder en 6 kinderen) op de Staringkade. In die tijd nog het einde van de stad. Na een blauwe maandag gekorfbald te hebben bij de “Algemene”, werd Johannes Willem Veefkind op 12-jarige leeftijd trots lid van UVS. Voetbal had toch zijn voorkeur. Zijn eerste identiteitskaart (jasje, dasje, haartjes keurig gekamd) van de ‘Leidsche Voetbalbond’ is nog steeds te bewonderen achterin de fotogalerij van de kantine.
Het was 3 jaar na het einde van de oorlog, welke ook voor de familie Veefkind zijn sporen achterliet. Koos woonde met zijn ouders tijdens de oorlog in de Haverzaklaan, een buurtje vlakbij bij het station. In december 1944 (de hongerwinter was begonnen) bombardeerden Engelse vliegtuigen het station in een poging om het treintransport door de Duitsers van V2 raketten naar Wassenaar te saboteren. Dat liep op dramatische wijze mis.
Koos:” Ik was 8 jaar en zat op straat voor de deur cokes te kloppen met een hamer voor onze kachel. Plotseling zag ik die bommen aankomen over het dak van het Volkenkunde museum met een heel gierend geluid. Ik weet niet meer door wie, maar ik werd in mijn nek gegrepen en naar binnen gesleurd”. Vijftig Leidenaren stierven die middag, onder wie vriendjes van zijn broers. “Wij bleven ongedeerd, maar het huis was onbewoonbaar geworden.
Die avond zijn we naar een zus van mijn moeder op de Waardgracht gegaan en hebben daar een tijdje gewoond.” Via huizen in de Groenesteeg en de Langebrug (“Ik woonde daar schuin tegenover Bart van Leeuwen”) kwam de familie op de Staringkade.
Van de 70 UVS-jaren heeft Koos uiteindelijk ruim 45 jaar actief gevoetbald. Op zaterdag, zondag en in de zaal. In de jeugd (o.m. in het Leids jeugdelftal), bij de senioren (een flink aantal jaren in het eerste, later in het 1ste zaterdag tot en met het 8ste zondag) en als zaalvoetballer in UVS1 (in de 70’er jaren van de vorige eeuw heel populair in de Groenoordhal). Nooit voor een andere vereniging, maar altijd in het blauwwit. “Ze hebben mij in Leiden wel eens gepolst, maar ik heb altijd nee gezegd. Lachend: “Eén keertje heb ik meegedaan met een gelegenheidselftal. We speelden voor café ‘de Vergulde Kruik’ van de Haarlemmerstraat. We haalden er de krant mee, maar we speelden wel in een UVS-outfit”. Het fotoboek bewijst even later zijn gelijk. Op zijn 58ste stopte hij. Koos:” Ik weet het nog zo goed als de dag van gisteren. We speelden met de veteranen op een zondag om 10 uur thuis op het vierde veld tegen LFC. Er wordt een lange bal gespeeld, ik loop en Jopie van Es (inmiddels overleden) roept hard achter mij: springen Koos! Dat deed ik en toen werd er toch een harde sliding gemaakt. Ik was inderdaad gesprongen en mankeerde niks. Maar op datzelfde moment dacht ik: dit is mijn laatste seizoen, ik stop ermee.” Dat heb ik dan ook gedaan. Het was trouwens een geweldig leuk elftal. Echt een vriendenteam. Wist je dat je met elkaar uitjes organiseerden? Wij zijn nog eens met elkaar en de vrouwen op wintersport geweest.”
Ruim 30 jaar heeft Koos Piet Kantebeen meegemaakt als trainer. “Een geweldige kerel. Hij had natuurlijk zelf op hoog niveau gespeeld (spits in Feyenoord) en kon elke oefening prima voordoen. Maar hij kon dat ook heel goed uitleggen en bovendien bleef hij altijd heel rustig”. Na de semi-profjaren van UVS in 1962 vertrokken nogal wat voetballers bij UVS of stopten. Het betekende voor Koos promotie vanuit het tweede naar het eerste elftal. Hij was al eventjes in de twintig. “We hadden veel goede jeugdspelers en die schoven op dat moment ook door naar het eerste. Bart Lardé, Aad Koren, Wim Kaay en Sjoerd Teske vormden een prima aanvulling en we kregen een sterk elftal. We werden in 1964 kampioen en speelden thuis soms voor zo’n 7 à 8 duizend toeschouwers.” Een plaatsje op de topscorerslijst met 16 treffers is de blijvende herinnering aan die periode.
In 1950 speelde UVS in de nacompetitie met Emma en Neptunus voor een plaatsje in de eerste klasse (nu de Eredivisie). Op 23 april reden 2 extra treinen uit Leiden naar het Feyenoord stadion. Koos werd op die dag 14 jaar en ging als jarige mee met één van de bussen, die van het Stadhuisplein vertrokken. Zijn vader zat achter het stuur als chauffeur van de Eltax. Voor ongeveer 30.000 toeschouwers speelde UVS tegen Neptunus. UVS verloor dramatisch met 4-0, maar Koos was het meest onder de indruk van het stadion en de sfeer. Het betekende een blijvende liefde voor de Kuip en zijn bewoners. “Maar ik ben ook mee gereisd met Ajax hoor in de Europa-cup. Met de bus van reisbureau ‘Metaal’ op de Breestraat naar Parijs. En later heb ik samen met mijn zoon Rob nog eens een vierdaagse VIP-reis met het vliegtuig naar Rome gemaakt om Ajax aan te moedigen tegen ten AS Roma. We konden met een paar andere UVS’ers via-via kaartjes op de kop tikken voor ongeveer de helft van de prijs. “Het werd een ongelooflijke reis. Alles was volledig verzorgd, inclusief tuinfeesten tot diep in de nacht en overdag excursies. Met politiebegeleiding in de bus door de stad, prachtige diners en heel veel bekende Amsterdammers, Alberti, Brandsteder en Froger om er maar een paar te noemen. Een reisje om niet snel te vergeten.”
Met trots poseert Koos met de aandenkens van al zijn UVS jubilea: een speld (25 jr.), zilveren schaal (50 jr.), horloge (60 jr.) en pen (70 jr.)
In Amsterdam speelde Koos eens met de veteranen van UVS 8 (met o.m. Piet Maaskant, Herman Vermeer, Dick Kikkert, Jopie van Es en Koos van Putten, de oud-keeper die in UVS 8 het keepen aan Herman Vermeer overliet) in zijn favoriete toernooi van de “Spartaan”. Ajax had dat toernooi al verschillende malen gewonnen en zou bij winst de grote wisselbeker mee naar huis nemen. Sjaak Swart, vol bekend Amsterdams zelfvertrouwen, liet die dag weten dat hij persoonlijk die beker ’s avonds zou komen ophalen. Een treffer van Koos betekende echter toernooiwinst voor UVS. Koos: “het werd ‘s avonds nog een prachtig feest daar. Ajax kwam alleen niet meer opdagen en liet zich verontschuldigen. Sjaak hebben we ook niet meer gezien…”.
Koos, als fitte tachtiger, (“Ik fiets nog steeds heel veel als het weer het toelaat”) zit nog boordevol verhalen en herinneringen aan zijn lange voetbalcarrière. “Ik heb zoveel meegemaakt in die tijd, niet te geloven. We moeten toch maar weer eens een ouderwetse reünie organiseren!” Hij volgt UVS nog steeds op de voet, al was het maar om kleinzoon Noah op zaterdag bij UVS 4 te volgen. (Club)trouw is hem op het lijf geschreven. Zo is hij ook zijn hele werkzame leven tot aan zijn pensioen stukadoor geweest, is hij Leiden trouw gebleven als woonplaats en niet in de laatste plaats is al 60 jaar loyaal aan zijn Lenie Verkuylen.
Samen met hun 2 dochters, zijn zoon, 7 kleinkinderen, en inmiddels 3 achterkleinkinderen gaat de familie op 11 december het 60-jarig huwelijksfeest van Koos en Lenie vieren.
Jacobus Willem Veefkind: een onvervalst UVS icoon!
Simon van Meijgaarden