Olympia – UVS 2-1: Alles, behalve de uitslag
Er zijn van die zaterdagen waarop je weet: dit wordt een middag waarin je jezelf moet belonen. UVS, sinds november ongeslagen, op bezoek bij de nummer drie van de ranglijst. Alles zat er in: scherpte, intensiteit, een elftal dat met bravoure speelde en vanuit de eerste minuut dicteerde. En toch stap je na negentig minuten van het veld met lege handen. 2-1. Olympia juicht. UVS druipt af. Althans, zo lijkt het voor wie niet keek.
Want wie erbij was, zag een wedstrijd die UVS gewoon naar zich toe had moeten trekken. Eerste grote kans na vier minuten: Adima alleen op de keeper. Dan een bal van de lijn. Dan Wolters op de lat. Adima op de paal. Dit was geen voetbal, dit was flipperkast Gouda. De 0-0 bij rust voelde als een misrekening van het lot, niet als een evenwichtige stand.
Na rust veranderde er niets aan het beeld. UVS ging door. Lagerberg met een kopkans, Wolters met een vlammend schot, weer de lat, weer een scrimmage. En toen, in de 73ste minuut, uit het niets, een moment van onachtzaamheid achterin: 1-0. Olympia’s eerste kans. Zes minuten later een vrije trap net buiten de zestien. 2-0. Twee momenten maar wel twee keer vissen. Ook dat is voetbal.
En toch: geen verslagen blikken bij UVS. Geen gemor, geen paniek. De rug recht, de blik naar voren. Er kwam nog een storm aan. Maatoug erin, Kleer, Brown. Alles werd geprobeerd. In blessuretijd schoot Lagerberg alsnog de 2-1 binnen. Te laat, maar tekenend voor de spirit van deze ploeg. Want UVS blijft voetballen. Blijft gaan.
De ongeslagen reeks is voorbij. Dat gebeurt. Maar wie UVS zaterdag heeft zien spelen, weet: dit team blijft meedoen. Dit team blijft vooruitkijken. Dit team blijft geloven in wat het doet.
En soms, soms is dat genoeg. Zelfs op een middag waarop het scorebord liegt.
